Eski İbrani yazarlar, yeryüzü ile gökyüzü arasındaki boşluğu ve gökyüzünün üzerindeki alanı ifade etmek için “Şamayim” kelimesini kullanırlardı. Şamayim, “göklerin gökleri” anlamına gelir ve bu kavram İbrani hayal gücünde o kadar yüksek ve ulaşılamazdı ki, Tanrı’nın taht odasının bulunduğu yer olduğuna inanılırdı.
